Angus Sığırı Genel Özellikleri , Yaşam Şekli , Türleri ?

ANGUS SIĞIRI HAKKINDA NE BİLİYORUZ?

Angus sığırı, İskoçya kökenli. Britanya, Amerika Birleşik Devletleri, Avustralya, Yeni Zelanda ve Arjantin gibi otu bol, geniş meralara sahip ülkelerde yetiştiriciliği yapılıyor. Egemen vücut rengi siyah, ancak kırmızı renkli Anguslar da var. Öne çıkan özelliği et sığırı olması. Beside günlük canlı ağırlık artışının 1.3-1.7 kg olduğu belirtiliyor. Et kalitesi de iyi. Mermerleşme özelliğinin, bir başka deyişle yağın et lifleri arasında dağılımı özelliğinin iyi olduğu biliniyor.

TÜRKİYE, ANGUS SIĞIRI YETİŞTİRİCİLİĞİ İÇİN UYGUN MU?

Manisa’da Angus sığırları, özelleştirilen bir kamu çiftliğinde yetiştiriliyor. İddia şu; özelleştirilen kamu çiftliğinde Türkiye’deki ünlü et lokantaları ve otel zincirlerine, kaliteli et üretilecekmiş. Bunun dışında Angus sığırı yetiştiriciliğine yeni başlayacaklara da damızlık satılacakmış. Gazeteler ve internetten alınan bilgilere göre, bu şekilde Türkiye’nin kırmızı et açığı kapatılacakmış.

Bütün bunlar yüz güldürücü haberler(!). Zenginlerimiz kaliteli et, fakirlerimiz de pasta yesinler, daha güzeli Türkiye’nin kırmızı et açığı kapansın, kim istemez. Ancak Türkiye Angus sığırı için uygun bir yer mi? Anaç Angus yetiştiriciliği ile besiciliği ayırmak gerekiyor. Öncelikle, anaç hayvanların ekonomik olarak yetiştirilmesi temel koşuldur.

Bunu biraz irdeleyelim. Birincisi şu; Bütün etçi sığırlar gibi Angus sığır ırkı da iri ve büyük hacimlidir. Etçi sığırların yaşama payı gereksinmeleri oldukça yüksektir. Yediklerini önce kendilerini yaşatmak için kullanırlar. Bu nedenle, yetiştiriciliğinin karlı olabilmesi için, kaba yemlerin, yani otun çok ucuza sağlanabilmesi temel şarttır. Bu da ancak mera hayvancığı ile mümkün olabilir. Kısaca et sığırı yetiştiriciliği, uzun boylu otların olduğu geniş meralarda yapılabilir. Et sığırı yetiştiriciliğinin yapıldığı ülkelerin hepsi geniş meralara sahip ülkelerdir. Sahi, siz hiç kovboy filmi seyretmediniz mi?

İkincisi şu; Anguslar da kültür ırklarıdır. Hastalıklara ve parazitlere oldukça duyarlıdırlar. Bu durum, Amerika Birleşik Devletleri için bile geçerli olmuştur. Bu ülkede, Angusların dayanıklılığını artırmak için Hint kökenli Brahman ırkıyla melezleme yapılmış ve Brangus denilen bir tip geliştirilmiştir.

Özetle, otun genellikle pahalı olduğu Türkiye’de, kimi bölgelerimiz dışında Angus sığırcılığı yapmak sadece güzel bir hayaldir. Ancak bu hayalle insanlarımızı avutmaya hakkımız var mı, bilemiyorum.

Yazımı bitirirken bir soru sormak ve bir anımsatma yapmak istiyorum. Soru şu; Angus sığırı yetiştiren işadamımız, bu konuda acaba sağlıklı bir fizibilite yaptı mı? Bir fizibilite yaptıysa bir hayvan bilimcisi olarak bunu öğrenmek isterim.

Anımsatmam ise şu; Angus sığırı yetiştiriciliği konusunda bir deneme yapılmıştı. 1958 yılında getirilen sığırlarla yapılan denemede, elde edilen bulgular sonucunda Angusların sahaya aktarılması mümkün görülmemişti.

Benden söylemesi. 300 dolar’lık biftek yiyecekler için bu yetiştiricilik belki yapılabilir, ancak kaç tane Minik Serçemiz var?

Peki, kırmızı et açığımızı nasıl kapatacağız? Bu da ihmal edilen küçükbaş hayvan yetiştiriciliğimizi, özellikle koyunculuğumuzu yeniden dirilterek mümkün olabilir. Çünkü kırmızı et açığı son 30 yıl içinde, koyun sayımızın 45 milyondan 23 milyona inmesiyle ivme kazandı. Oysa nüfusumuz 40 milyondan 72 milyona çıktı. Neden koyunculuk derseniz cevabımız hazır; Türkiye’nin meraları sığırdan ziyade koyun ve keçiye uygun da ondan. Bu durumda bir yandan, koyun, keçi ve sığırlarımızın sayısını artırmalıyız, bir yandan da genetik ıslah çalışmalarına ağırlık vermeliyiz.

Prof. Dr. Mustafa Kaymakçı
Odatv.com